Vanavond lag ik op mijn yoga mat voor de broodnodige ontspanning. Terwijl ik mij volledig zou moeten focussen op mijn ademhaling, dwalen mijn gedachten binnen de kortste keren alweer af naar de dingen die al de hele week mijn gedachten beheersen:

Anne Faber
Vanaf het eerste moment dat ik op Facebook het bericht zag over de vermiste Anne bekroop mij een onbestemd gevoel. Waarom fietst ze zo laat op de dag nog zo’n takke eind op een fiets die (mij) niet echt geschikt lijkt voor een toertocht en dan ook nog met dat slechte weer? Was het haar hobby, zo’n stuk fietsen? En had ze deze keer de dikke pech om op het verkeerde moment op verkeerde plek te zijn? Of was ze door iets van slag van en wilde ze haar hoofd leeg maken en nam ze mogelijk daardoor keuzes die ze anders niet zou doen of was ze daarom minder oplettend? We weten het antwoord niet. Ik check 25x per dag het nieuws (dat doe ik anders nooit). Het grijpt mij al zo aan, hoe vreselijk moet dit zijn voor haar familie en vrienden. Waar is ze?? We moeten afwachten. Hopen op een wonder.
En hoewel voor nu helemaal niet belangrijk, vraag ik me ondertussen wel af of ik ooit nog ga hardlopen of mountainbiken in mijn eentje in de Soesterduinen.

Bijlmerramp
Gisteren was het 25 jaar geleden. Ik zat begin oktober 2002 letterlijk in de wachtstand. Ik was nog maar net zwanger en het leek er al een aantal dagen op dat ik mogelijk een miskraam zou gaan krijgen. Er was geen antwoord over hoe het verder zou gaan. Om de dag moest ik naar het ziekenhuis voor een zwangerschapstest en check of het hartje al gevonden kon worden via een echo. Het enige wat ik kon doen was hopen op een wonder.
Op zondagavond 4 oktober was er opeens vreselijk nieuws; bizar en niet te bevatten, een vliegtuig in een flat gestort. Het werd voor mij een rare week: medeleven met de ramp en tegelijkertijd focus op mijn eigen zorgen. Voor vele mensen heeft 4 oktober 2002 een diep litteken geslagen. Voor mij kwam later die week  gelukkig goed nieuws: een echo met een kloppend hartje.

Mama
Facebook herinnert mij deze week middels foto’s aan de verjaardag van mijn moeder van 1 en 2 jaar gleden. Mama zag er toen duidelijk beter uit. Het verschil tussen voor en na het hersenbloedinkje (afgelopen februari) is groot. We weten sinds twee weken dat ze ziek is. Waarom zo’n hoog bejaarde vrouw zoiets moet overkomen op haar oude dag, is een vraag waar geen antwoord op is. Hoe haar ziekteverloop zal zijn is eveneens nog een open vraag. Er zijn nog geen antwoorden. We hopen stilletjes op een wonder: dat als ze slaapt er gauw een engeltje haar komt ophalen en naar papa brengt.